The Fall of Thorns 3: Ansel McClennan

Chapter 1: Prologue

Alzheimer’s disease, it is something that everyone would desperately try to get away from… but not

me. Nang malaman kong may ganoong uri ako ng karamdaman, natuwa pa ako. Dahil alam kong

magagamit ko iyon para makatakas at para makalimutan ang lahat. Gagaan pa kahit paano ang loob

ko kapag dumating ang panahon na hindi ko na magagawang makapagsulat sa aklat na ito. I will no

longer need an outlet to release the pain. Gustong-gusto ko nang makalimot dahil habang nakakaalala

pa ako, paulit-ulit ko siyang babalikan. Dahil iyon ang parating iuutos ng puso ko at paulit-ulit ko ring

mararanasan ang kamatayan.

It’s a slow death watching Carla fall apart because of me. Subalit makasarili ako. Watching the one you

love fall for someone else hurts. Watching her be happy with someone else hurts even more. Subalit

walang anumang salita na maglalarawan sa sakit na mararamdaman mo sa oras na makita mong

nasasaktan ang ipinangangalandakan mong pinakamamahal mo nang dahil sa kagagawan mo.

I’m sick of dying every single day. Gusto kong kalimutan na sinaktan ko si Carla, na sinira ko hindi lang

ang pamilya niya kundi pati na ang pamilya ng iba. Gusto kong kalimutan na ako ang dahilan kung

bakit nawalan ng mga magulang ang mga batang iyon. I wanted to forget that I am more than a sinner,

that I am a liar, a traitor, a thief, and a murderer. Gusto kong kalimutan ang kwento ng buhay ko para

kapag dumating ang araw na nagkaharap kaming muli ng mga anak ko, magagawa ko kahit paanong

salubungin ang kanilang mga mata kahit nangangahulugan iyon na wala na akong maaalala.

Sa buong buhay ko, dalawang ulit pa lang akong naging masaya. Una ay nang makita ko si Carla sa

kauna-unahang pagkakataon. Pangalawa ay nang maging ama ako nina Ansel, Alano, at Austin. The

rest of my life is filled with tragedy, with memories that I’m too hurt and too embarrassed to remember.

Alam ko na isang araw ay malaki ang posibilidad na mabasa ito ng isa sa mga anak ko. Nakiusap ako

kay Alexandra na itago ang lahat ng mga diaries ko mula pa noon hanggang sa mga sandaling ito. For

a man who had been called an ass, a villain, a terminator, and a cruel businessman, who would have

thought I’d have diaries? Ipinalagay ko ang mga ito sa library. Umaasa ako na isang araw ay maaantig

ang kuryosidad ng mga anak ko para mabuklat ang mga ito, para mahantad ang mga bagay na

kailanman ay hindi ko magagawang aminin sa personal. I want them to be the ones to give justice to

Clarice and the twins, justice that I am never capable of giving.

Alam kong masisira ang pagtingin sa akin ng mga anak ko kapag nabasa nila ang mga ito. Hindi ako

maghahangad ng kapatawaran, kahit ang kapatawaran nina Maggy, Yalena, at Clarice. Wala akong

karapatang maghangad matapos ang lahat. Dalangin ko lang na sana ay matuto sila mula sa aking

mga naging pagkakamali, na kapag nagmahal sila at ginusto ng minamahal nilang lumaya, palayain

nila. As the song goes, she’s yours if she stays. That’s what it feels like to love a woman.

Hindi ako nagmahal nang tama. Hindi ako nagmahal nang nararapat kaya wala ako sa posisyon para

mag-ambag ng mga payo ukol sa pag-ibig. But I do have a lot to say about pain and regrets. And

things get even more painful and regretful if they are involved with the ones we love.

Benedict

Napahugot nang malalim na hininga si Alano matapos mabasa ang huling pahina ng isa sa mga

journals ng ama. Mahigit isang taon na ang lumipas mula nang matuklasan niya ang katotohanan

tungkol sa tunay na pagkatao ng kanyang ama. Pero sariwang-sariwa pa rin ang frustration at sakit sa

puso niya na parang kahapon lang nabasa ang journal na iyon. Nalipat ang atensiyon niya sa

nakababatang kapatid na si Austin nang kunin nito mula sa kanya ang hawak na journal. Katulad ng

iba pang journals ay inilagay din nito iyon sa traveling bag.

Kumunot ang noo niya. “Ano’ng gagawin mo sa mga ‘yan, Austin?”

“May ilang mga entries sa journals na para kina Clarice, Maggy, at Yalena,” ani Austin. “At kailangan

nilang mabasa ang mga ‘yon. I think that was Benedict’s selfish way of asking forgiveness.” Bahagyang

humina ang boses nito. “But the old man is right, Al. Totoong wala siyang karapatang humingi ng

kapatawaran. He doesn’t deserve it, not in this lifetime, at least.” Mayamaya ay ipinilig nito ang ulo at

pilit binago ang takbo ng usapan. “Tumawag pala si Yalena kay Maggy noong isang araw. Darating

daw bukas si Yalena at sa bahay na muna tutuloy. Maggy told her to have a heart.” This is the property of Nô-velDrama.Org.

Napatango-tango si Alano. Alam niyang tungkol sa magiging paghihiganti ni Yalena ang tinutukoy ng

kapatid, paghihiganti na ngayon ay nakasentro para kay Ansel. “And what did Yalena say?”

“That she didn’t have her heart anymore. Benedict took it away.”

Kahit paano ay nakaramdam ng amusement si Alano nang makita ang pagdaan ng pangamba sa mga

mata ni Austin. “`Wag mong sabihing nag-aalala ka para kay Kuya Ansel? Come on, brother. Kasintuso

siya ni Benedict. Kontrabida ang tingin sa kanya ng lahat sa business society. Others even call him

shark. I’m sure he can handle this situation better than us.”

“Hindi lang naman ako para kay Kuya Ansel nag-aalala. Kundi pati na rin sa ating dalawa, lalo na sa

‘kin. De Laras’ are tough. Kay Maggy pa nga lang ay nahihirapan na ako. Siguradong lalo na kay

Yalena. Haven’t you heard about that criminal lawyer? Mala-dragon daw ‘yon sa loob ng korte. She got

the second highest rank in the bar exam. Matinik na abogada. Wala pa siyang naipapatalong kaso sa

mga hinawakan niya.” Bumuntong-hininga si Austin. “Besides, let’s not underestimate the power of

women. Siguradong pagdaraanan din ni Kuya Ansel ang mga pinagdaanan natin. He may be a shark,

but Yalena, as a well-known dragon, will throw fire at him right before he could catch her.”

“Hmm…” Napasulyap si Alano sa gawi ng library kung saan nakasabit ang family portrait nila. Tumutok

ang mga mata niya kay Ansel, ang panganay nilang kapatid. “So it’s a dragon versus shark. Base sa

mga sinabi mo, parang gusto ko nang maawa para sa pating ng pamilya natin.” Muli siyang napangiti.

“But brother, sharks may be predictable. But the number of their attacks isn’t.” Kinindatan niya ang

kapatid. “I’ve read that somewhere.”