Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 2302

Kabanata 2302

Sa orthopedics department ng isang ospital sa Merchant City.

“Ginoo. Landry, ayon sa x-ray, ang laceration sa kamay ng kapatid mo ay sobrang lalim at tumagos hanggang buto. Kung titingnan mo dito, makikita mo ang isang tulis-tulis na gilid ng sugat…

“Ang suggestion ko, i-undergo agad siya, and hopefully, gumaling siya agad.

Isang kirot ang bumalot sa puso ni Jim habang nakikinig sa paliwanag ng doktor, hawak ang x-ray film ng mga kamay ni Sean.

“Mababalik ba niya ang function ng kanyang mga kamay pagkatapos ng operasyon? Well, ang ibig kong sabihin…”

Natahimik siya saglit bago natapos ang sasabihin. “Magagamit pa kaya niya ang kanyang mga kamay sa trabaho?

Tumigil sandali ang doktor, pagkatapos ay nagtanong dahil sa curiosity, “Mr. Landry, maaari ko bang malaman kung ano ang trabaho ng iyong kapatid?”

Kumunot ang noo ni Jim, na sinulyapan ang x-ray sa kanyang kamay. “Siya ay isang driver at mekaniko ng kotse.”

Isang kislap ng pagkagulat ang sumilay sa mga mata ng doktor.” Patawarin mo ako, Mr. Landry. Ang iyong kapatid ay isang driver at mekaniko ng kotse?”

Medyo hindi mapakali si Jim dahil sa gulat na gulat sa mukha ng doktor. “Anong masama dun?”

Napangiti ang doktor, naramdaman ang pagkairita sa tono ni Jim. “Hindi, walang masama doon. Nagulat lang ako kung bakit ganito ang gagawin ng kapatid mo…

“Gayunpaman, dahil mekaniko siya, hindi gaanong makakaapekto ang kanyang injury sa kanyang trabaho sa hinaharap. Magagawa niyang maibalik nang maayos ang kanyang mga kamay, basta’t hindi siya nakikibahagi sa labis na trabaho na nangangailangan ng mahusay na mga kasanayan sa motor ng kanyang mga kamay at mga daliri.

Sa wakas ay nakahinga ng maluwag si Jim, pagkatapos ay nagpasalamat sa doktor at bumalik sa ward.

Sa loob ng silid, ang mga kamay ni Sean ay nababalot ng makapal na patong ng mga benda, na nagmistulang mga dambuhalang paws ng oso.

Sa sandaling ito, nakasandal siya sa headboard, This content provided by N(o)velDrama].[Org.

nanonood ng telebisyon.

Ang channel ay naglalaro ng balita tungkol sa kasal nina Jim at Bonnie, at kahit na diretsong nakatingin si Sean sa screen, ang kanyang tingin ay tila tumagos sa TV at nakatutok sa isang lugar na malayo, malayo.

Napabuntong-hininga si Jim nang makita ito, saka pinatay ang TV.

Tumagal ng ilang minuto bago napagtanto ni Sean na nawala ang imahe at audio mula sa telebisyon. Nabalik siya sa realidad, pagkatapos ay pinilit na ngumiti at nagtanong sa paos na boses, “So ano ang sabi ng doktor? Kailangan ko ba talagang sumailalim sa operasyon?”

“Oo.” Ibinaba ni Jim ang pelikula, umupo sa gilid ng kama ni Sean, at nagsimulang magbalat ng orange. “Sinabi ng doktor na ang iyong sugat ay tumagos sa iyong buto, at kung hindi nila ikakabit muli

ang mga naputol na daluyan ng dugo at tissue, maaaring mawala ang iyong dalawang kamay.”

Inangat niya ang ulo para titigan ang mukha ni Sean. “Naranasan mo ang pinsalang ito dahil sa akin, at dapat akong obligado na alagaan ka hanggang sa gumaling ka, ngunit…

“Sigurado akong alam mo ang sitwasyon ko ngayon. Si Bonnie ay nasa coma pa rin, at wala na siyang mahabang oras, kaya pasensya na, ngunit maaari lamang akong manatili sa iyo hanggang

lumabas ka sa operasyon.”

Napabuntong-hininga siya at nagpatuloy, “Sa anim na araw, pagkatapos kong ayusin ang lahat kay Bonnie, ipinapangako kong babalik ako para alagaan ka nang mabuti, kahit hanggang sa gumaling ka nang lubusan.”

Bakas ang lungkot sa mga mata ni Sean nang marinig niya ito.

Nakagat niya ang labi at natahimik ng matagal bago tuluyang inangat ang ulo para salubungin ang tingin ni Jim. “Bonnie… Mamamatay ba talaga siya?”

Isang mapait na tawa ang pinakawalan ni Jim at ipinikit ang kanyang mga mata. “Sa una, magkakaroon siya ng mas maraming oras para mabuhay.

“Ayon kay Nanay, baka makapag-isip si Christopher ng panlunas sa kanya. Hindi ako sigurado kung gaano karami ang alam mo tungkol kay Christopher, ngunit kahit na hindi siya matatag sa pag-iisip ngayon…”