Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 2235

Matigas siyang nakatayo sa kinatatayuan, nakakuyom ang kanyang mga kamay sa mga kamao, tahimik na tumulo ang mga luha.

Ang kalungkutan at kahihiyan ngayon, hinding-hindi niya makakalimutan.

Kung may pagkakataon pa sa hinaharap, hinding-hindi niya makakalimutan ang kahihiyang dinanas niya ngayon!

Pagkaraan ng ilang sandali, bumuhos ang ulan, na humatak kay Norah mula sa poot at sakit patungo sa katotohanan.

Mabilis na pumatak ang ulan mula sa kanyang ulo. Dahil walang tao ang bahay sa buong taon, at luma na ang bahay, bumuhos ang ulan.

At mayroong higit sa isang lugar kung saan tumagas ang ulan.

Gamit ang madilim na ilaw, sinuri niya ang bahay, at mayroong hindi bababa sa sampung lugar na umaagos ang ulan.

Dali-dali niyang hinanap ang isang palanggana ng tubig at balde, at dali-dali itong inilagay sa butas na lugar para mag-ipon ng tubig.

Sa sandaling ito, lumiwanag ang screen ng kanyang mobile phone sa kama, at isang mensahe ang pumasok.

Kasabay nito, sa labas ng isang tindahan sa sentro ng lungsod.

“Wow! Ang lakas ng ulan! Kuya, diba may dala tayong payong?” Napatingin si Layla sa patuloy na pagbuhos ng ulan sa kanyang harapan, at hinila ng kanyang maliit na kamay ang jacket ng kanyang kapatid.

Bodyguard: “May payong sa kotse. Pero isa lang. Ihahatid ko muna si Robert sa kotse, tapos susunduin kita.”

Nang matapos magsalita ang bodyguard ay hinubad nito ang jacket at binalot si Robert.

Mahigpit na nakabalot si Robert, tanging isang pares ng malaki, maitim at makintab na mga mata ang bumungad.

Bago pa siya makalaban, binigyan siya ng bodyguard ng ‘whoosh’ at tumakbo patungo sa parking lot habang nakaakbay sa kanya.

“Kuya, sagasaan din natin!” Gustong subukan ni Layla ang ulan.

Higit sa lahat dahil nasa tabi ko ang kapatid niya, mas masaya siya, at gusto niyang kaladkarin ang kapatid niyang baliw.

Pagdating ng oras na magbasa, hindi lang siya sasabihin ng kanyang ina.

Habang nag-iisip si Hayden, hinawakan na ni Layla ang kamay niya at sumugod sa ulan!

“Kuya! I’m so happy! I’m so happy in the rain! Mas masaya pa sa ulan kasama si kuya!” Excited na bulalas ni Layla sa ulan.

Nagalit at walang magawa si Hayden: “Huwag kang umiyak kung nilalamig ka bukas!”

“Anong saysay ng pag-iyak kapag may sipon! Uminom ka na lang ng gamot kapag may sipon ako! Akala mo bata ako! Malalaki na ako!” Walang pakialam si Layla.

Sa parking lot, isinakay ng bodyguard si Robert sa kotse, tiningnan kung hindi siya basa, at nakahinga siya ng maluwag nang marinig ang sigaw ni Layla.

Kinuha ng bodyguard ang payong at inikot ang ulo, pagkakita kay Layla at Hayden na tumatakbo sa ulan, biglang naging bato ang ekspresyon ng mukha nito.

Nagtakbuhan ang magkapatid sa sasakyan, at agad na inalalayan ni Hayden si Layla na papasok sa sasakyan.

“Hindi ba kayo naghintay sa akin?” Tumingin ang bodyguard sa kanilang dalawa na basang-basa at malaki ang kanilang mga ulo, “Hayden, ignorante si Layla, why arc you letting her come around? Pag nagkaganito kayong dalawa, papagalitan ako dapat.”

Pinunasan ni Layla ng tissue ang ulan sa mukha niya, saka iniabot ang tissue box kay Hayden.

“Wala sa bahay ang mama ko. Hindi na siya babalik mamayang gabi!” Layla stil had a smile on her face, “I took my brother to the rain. Kung alam ni nanay, wag mong sabihing kapatid ko ang kumuha sa akin. Umuulan.”

Hindi nakaimik ang bodyguard at nabulunan: “Bumalik muna tayo! Kung mangyayari ito sa susunod, mauunawaan ko kung sino ang mauunang aalisin.”

Layla pouted: “Occasional y it’s okay to rain. I don’t get the rain every day. I’m sure hindi ako lalamigin…Ah!” NôvelDrama.Org holds this content.

Bodyguard: “…”

Agad na binuksan ng bodyguard ang heating sa sasakyan sa pinakamataas na antas.

Makalipas ang kalahating oras, huminto ang sasakyan sa harapan ng bahay ni Foster.

Bago buksan ni Layla ang pinto, nakita niya ang kanyang ina sa bintana.